دلیریوم (قسمت2)

دلیریوم 

 

دلیریوم جزء علل شایع اختلالات روانی است و در دو گروه سنی بیشتر دیده می شود :

۱-کودکان : بعلت ناکامل بودن دستگاه عصبی

۲- افراد بالای شصت سال : بعلت کهولت سن

دلیریوم عارضه عصبی است که با اختلال کامل در فعالیتهای مغزی مشخص شده و فرد آگاهی و توجه به محیط اطراف را از دست می دهد. با کنفوزیون کوتاه‌مدت و تغییراتی در شناخت مشخص می‌شود.

به‌دلیل بیماری طبی عمومی (مثل عفونت)، مصرف مواد (مانند کوکائین، مواد شبه‌افیونی، فن‌سیکلیدین)، یا علل متعدد (مانند ضربه به سر و بیماری کلیوی) به‌وجود می‌آید، دلیریوم NOS ممکن است دلایل دیگری (مانند محرومیت از خواب) داشته باشد.

این اختلال 4 علت عمده دارد:

1- علل جسمی، مانند عفونت‌ها

2- سوء‌مصرف مواد، مانند ترکیبات افیونی و کوکائین

3- صدمات مغزی

4- علل متفرقه، مانند محرومیت از خواب به مدت طولانی، بیماری‌های سیستم عصبی مرکزی مانند صرع، بیماری‌های قلبی‌عروقی مانند نارسایی قلب. همچنین اغلب داروها خصوصا زمانی که بیش از حد مصرف شوند، می‌توانند موجب بروز این اختلال شوند.

 

این اختلال در چه افرادی بیشتر دیده می‌شود؟

0/4 درصد افراد 18 سال به بالا، به این اختلال مبتلا می‌شوند که در افراد 55 سال به بالا این میزان به 1/1 درصد افزایش می‌یابد. همچنین 10 تا30 درصد افرادی که به هر دلیل در بیمارستان بستری می‌شوند، شانس ابتلا به دلیریوم را دارند.

تقریبا 30 درصد بیماران جراحی شده در آی.سی.یو (ICU) و بیماران قلبی بستری در سی.سی.یو (CCU)، حدود 40 تا 50 درصد افرادی که پس از جراحی شکستگی مفصل ران در بخش ریکاوری به سر می‌برند، دلیریوم را تجربه می‌کنند.

همچنین حدود 20 درصد افراد دچار سوختگی شدید و 30 تا 40 درصد افراد مبتلا به ایدز در زمان بستری علایمی از دلیریوم را تجربه کرده‌اند.

دلیریوم پس از عمل جراحی عمدتا به دلیل ترس از عمل، درد پس از عمل، بی‌خوابی، اختلال تعادل الکترولیتی، عفونت، تب و خونریزی رخ می دهد.

به طور کلی دلیریوم در افراد 65 سال به بالا که در بیمارستان بستری می‌شوند، بیشتر قابل انتظار است. 

چگونه می‌توان دلیریوم را شناسایی کرد؟

توسط اختلال در سطح هوشیاری به صورت کاهش شناخت آگاهی نسبت به محیط اطراف (زمان، مکان و تشخیص) ، اختلال توجه و کاهش حافظه فوری، اختلال در فرآیند تفکر، اختلال درک مانند توهم و هذیان، اختلال در خواب و بیداری، افزایش تحریک‌پذیری، اضطراب و گاهی خلق بالا می توان دلیریوم را شناسایی کرد.

بعضی علایم عصبی مانند پرش‌های عضلانی و یا اختلال در تکلم هم گاهی دیده می‌شوند.

 

روش‌های تشخیص این اختلال

در اغلب موارد این بیماری با علایمی که به طور ناگهانی در فرد ایجاد شده است، تشخیص داده می‌شود و با بررسی وضعیت فرد می‌توان به علایم بیماری پی برد.

 

ملاکهای تشخیصی دلیریوم :

ویژگی اساسی دلیریوم اختلال در هوشیاری است ، که با تغییر در شناخت همراه است . این اختلال در کوتاه مدت ، که معمولا از چند ساعت تا چند روز متغیر است ، بوجود می آید و اغلب در طول روز با نوسان هایی همراه است .

اختلال در هوشیاری با کاهش آگاهی روشن از محیط مشخص می شود . توانایی تمرکز ، نگهداری یا تغییر توجه ، اختلال پیدا می کند ( ملاک الف ) .

پرسشها را باید تکرار کرد زیرا توجه فرد منحرف می شود یا ممکن است به جای تغییر کانون توجه همچنان پاسخ پرسش قبلی را تکرار کند . حواس فرد بر اثر محرکهای نامربوط به آسانی پرت می شود .

این امر با تغییر در شناخت ( که ممکن است اختلال در حافظه ، اختلال در جهت یابی ، یا اختلال در زبان را شامل شود ) یا پیدایش اختلال ادراکی همراه است ( ملاک ب). اختلال در حافظه بیشتر درحافظه اخیرمشاهده می شود و برای آزمودن آن می توان از بیمار خواسته شود تا چند شی نامربوط یا جمله کوتاهی را به خاطر بسپارد ، و چند دقیقه بعد از آنکه توجهش به جای دیگرمعطوف شد ، آنها را تکرار کند .

اختلال در جهت یابی معمولا به صورت اختلال در جهت یابی نسبت به زمان ( برای مثال در نیمه شب تصور کند صبح است ) یا نسبت به مکان ( برای مثال به جای اینکه بداند در بیمارستان است تصور کند در منزل است ) جلوه گر می شود .

در دلیریوم خفیف ، اختلال در جهت یابی نسبت به خود ( شخص ) کمتر دیده می شود .

اختلال زبان و گفتارممکن است به صورت نارساگویی عضوی ( یعنی اختلال در تولید گفتار) ، نام پریشی ( یعنی اختلال درتوانایی نامگذاری اشیا ) یا نوشتار پریشی (یعنی اختلال درتوانایی نوشتن ) یا حتی زبانپریشی مشاهده شود .

در برخی موارد ، صحبت بیمارمبهم و نامربوط است و دربرخی دیگر گفتار به صورت فشرده و نامفهوم ، همراه با تغییرغیر قابل پیش بینی بوده و از موضوعی به موضوع دیگر می پردازند .

اختلالهای ادراکی ممکن است سو تعبیر، خطاهای حسی ، یا توهم را شامل شود .

برای مثال ممکن است درب زدن را با شلیک تفنگ اشتباه کنند ( سو تعبیر) .

چینهای رختخواب ممکن است به صورت اشیا متحرک جلوه گر شوند  ( خطاهای حسی) و یا ممکن است فرد گروهی از افراد را ((ببیند )) که بالای تختخواب معلق اند در حالیکه در واقع کسی آنجا نیست . اگرچه ادراکهای نادرست حسی اغلب از نوع بینایی هستند ، اما ممکن است در حواس دیگر نیز ، مانند شنیداری ، بساوشی ، چشایی و بویایی رخ دهند . دامنه ادراکهای نادرست ازانواع ساده و یکنواخت تا خطاهای بسیار پیچیده گسترده است .

این اختلال در کوتاه مدت بروز می کند و معمولا در طول روز نوسان دارد ( ملاک ج). به عنوان مثال ، طی ملاقاتهای صبح گاهی ، فرد ممکن است دارای گفتار منطقی و رفتاری همکاری کننده باشد ، اما شب هنگام اصرار داشته باشد که لوله سرم را بیرون بکشند تا به منزل ، نزد والدینش که سالها قبل فوت کرده اند ، برگردد .

برای مطالعه ادامه مطلب باما در اطلاع رسانی اعتیاد همراه باشید.http://www.etiad.blog.ir